ซ้อมเต้นกับฮันบิน
“หนึ่ง
สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด ย่าห์! น้องตัวเล็กคนนั้นน่ะ เต้นคร่อมจังหวะมาสามรอบแล้วนะ
เดี๋ยวซ้อมเสร็จอย่าเพิ่งกลับนะ” ไร้ซึ่งการตอบกลับร่างเล็กที่กำลังยืนค้ำเข่าตัวเองพ่นลมหายใจออกมายาวๆบรรเทาอาการเหนื่อย
ใบหน้าขึ้นสีเลือดฝาดเหงื่อพรายผุดตามโครงหน้าคล้ายผู้หญิงหรือเอาจริงๆน่าจะสวยกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ
ปากเล็กสีชมพูที่ยู่ลงพ่นลมหายใจมันดูน่ารักไม่หยอก
ถึงจะน่ารักยังไงก็ตามถ้ายังเต้นไม่ได้ก็ไม่มีประโยชน์กับทีมอยู่ดี
เวลาผ่านไปหลายนาทีตั้งแต่การฝึกซ้อมจบลง
ร่างบางนั่งพิงกระจกยกขวดน้ำที่มีของเหลวรสหวานด้านในไม่ถึงครึ่งดื่ม
สายตาจดจ้องไปยังประตูห้องซ้อมอย่างเหม่อลอยรอครูฝึกที่บอกให้เขาอยู่ต่อทั้งที่คนอื่นกลับไปหมดแล้วและตอนนี้ก็ดึกมาแล้วด้วย
9:16
P.M
จินฮวานหาวแล้วหาวอีกแถมยังสัปผงกเป็นรอบที่ร้อยก็ยังไม่มีวี่แววว่าครูฝึกจะมาตามนัดสักที
คนตัวเล็กมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังอย่างชั่งใจก่อนจะลุกขึ้นไปยังล็อคเกอร์ตัวเองหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาเพื่อที่จะผลัดเปลี่ยน
ความจริงมันก็มีห้องให้เปลี่ยนอยู่หรอก
แต่ดันอยู่ไกลอีกอย่างห้องนี้มีจินฮวานคนเดียว คงไม่เป็นปัญหาอะไรมาก
อย่างมากก็แค่เห็นตัวเองในกระจก
สองแขนไขว้หากันที่ด้านหน้าสองมือจับปลายเสื้อเสื้อกล้ามสีเทาที่ก่อนหน้านี้มันชุ่มไปด้วยเหงื่อ
แต่ตอนนี้มันได้แห้งไปแล้วและส่งกลิ่นที่ไม่น่าพอใจเท่าไหร่แทน
จินฮวานถอดเสื้อออกไปแล้วและเป้าหมายต่อไปคือกางเกง...
“จินฮวานคนไหนหรอครั-”
“เห้ย!”
จินฮวานจ้องมองผู้มาใหม่ที่พรวดพราดเข้ามาโดยไม่เคาะประตูแถมยังเห็นเขาในสภาพ...เกือบเปลือยอีก
(หายไปแค่เสื้อเองนะจินฮวาน - -)
ร่างบางยกเสื้อที่เพิ่งถอดได้ไม่นานปิดร่างกายของตัวเองไว้รู้ทั้งรู้ว่าปิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
อย่างนอยก็ดีกว่าไม่มีอะไรให้ปิดล่ะว่ะ
“น..นายเป็นใคร?!” ร่างเล็กทำใจกล้าตะโกนถามผู้ชายที่ยืนจับลูกบิดประตูพร้อมกับปากที่อ้าค้างสายตาจับจ้องมายังร่างกายเขาอย่างเปิดเผย
หมอนี่..
- -
“ข..ขาว”
“ห้ะ?”
“น..เนียน
ไม่ใช่! ผมชื่อคิมฮันบินที่ครูฝึกให้มาสอนคนที่ชื่อจินฮวาน
นายใช่จินฮวานหรือเปล่า?” ร่างสูงที่ดูเหมือนว่าสติจะกลับมาแล้วแนะนำตัวเองพร้อมกับถามหาคนที่ต้องมาสอน
“ฉ..ฉันเอง
จินฮวาน”
“งั้นมาเริ่มกันเลย
ดึกจะตายอยู่แล้ว ฉันอยากกลับบ้าน”
“หันหน้าไปทางอื่น! เดี๋ยวนี้!”
ร่างเล็กแหวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
มือเล็กชี้มาทางคิมฮันบินที่ได้แต่ยืนเอ๋ออยู่ตรงประตู “ทำไม?”
“ฉันจะใส่เสื้อ
ฉันคิดว่าฉันอายุมากกว่านาย เรียกฉันว่าพี่ด้วย”
“ก็ใส่ไปดิอายอะไรล่ะ
ผมอายุ 20”
“ฉันไม่ชอบเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าคนอื่น
และฉัน 22”
“จะทำอะไรก็ทำ
เสียเวลามามากแล้วครับพี่จินฮวาน” ร่างสูงพูดพร้อมกับหันหลังให้กับร่างเล็ก
ตาคมที่กำลังจะปิดลงเพื่อพักสายตาเหลือบไปเห็นร่างสะท้อนอีกคนในกระจก กายขาวที่มีกล้ามเนื้อให้เห็นน้อยๆ
ปากบางสีลูกพีช ยอดอกสีชมพูน่ากิ—
แปะๆ!
ฮันบินตบหน้าตัวเองหลายครั้งเพื่อไล่ความคิดอกุศลออกไปจากหัว
มาสอนเต้นเว้ยฮันบิน
มึงมาสอนเต้น
“เสร็จแล้ว”
“โอเค
งั้นพี่ลองเต้นให้ผมดูก่อน ผมจะนั่งดู”
ร่างสูงพูดจบก็ลงไปนั่งพิงผนังตำแหน่งเดียวกับที่ร่างบางนั่งเมื่อครู่
สายตาจับจ้องไปยังร่างเล็กที่เดินไปเปิดเพลง
เดินกลับมาพร้อมกับวอร์มร่างกายเล็กน้อยก่อนจะเริ่มออกลวดลายการเต้นโดยมีสายตาของฮันบินจับจ้องทุกท่วงท่าตั้งแต่ต้นจนจบ
และเมื่อคนตรงหน้าเต้นจบความครูเสือก็เข้าสิงทันที
“ตรงนี้พี่เต้นไม่ค่อยแข็งแรงแล้วก็ช่วงท้ายพี่คร่อมจังหวะด้วย”
ปัญหาเดียวกับที่ครูฝึกบอกไว้เสมอจินฮวานยังแก้ไขไม่ได้มาหลายวันแล้ว
พอมาวันนี้เต้นให้เด็กนี่ดูก็ยังผิดพลาดเหมือนเดิมอีก
“ลองเต้นใหม่สิครับ
ตรงท่อนนี้”
น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนตั้งแต่เข้ามายังโรงเรียนสอนเต้นแห่งนี้
โรงเรียนสอนเต้นที่ว่าฝึกหนักที่สุด ฝึกโหดที่สุด ครูฝึกไม่เคยมีความปราณี
ไม่เคยพูดจาอ่อนโยนกับใครคนใดทั้งนั้น
ซึ่งจินฮวานอยู่กับที่นี่มาสองปีกว่าแล้วถึงงอย่างนั้นก็ยังไม่ชินอยู่ดี การที่ได้ยินครูสอนเต้น(จำเป็น)พูดจาอ่อนโยนแบบนี้มันก็เรียกรอยยิ้มจากจินฮวานได้ไม่ยากเหมือนกัน
“พี่ครับ
ได้ยินผมมั้ย ยืนยิ้มทำไมคนเดียว เป็นบ้าหรอครับ”
“ห้ะ
ไม่ใช่สักหน่อย เริ่มแล้วนะ” การวาดท่วงท่าของจินฮวานเริ่มขึ้นอีกครั้ง
แต่ก็ถูกหยุดลงด้วยเสียงดุๆของอีกฝ่ายพร้อมกับเพลงที่หยุดลง
“ยกขาขึ้นสูงๆอีกนิดสิครับ”
“อ่า..”
“ลองดูนะ
ห้า หก เจ็ด แปด จินฮวาน!
ผมบอกให้ยกขาขึ้นสูงอีกนิด นี่มันตำแหน่งเดียวกับเมื่อกี้เลยนะ เอาใหม่!”
“แขนน่ะชูขึ้นตึงๆ
ไม่ใช่ทำเหมือนนักเรียนโดนอาจารย์ทำโทษให้ยืดชูแขนหน้าห้อง!”
“จินฮวาน!”
“จินฮวาน!”
และอีกสารพัดจะจินฮวาน...
เอาเป็นว่าแค่เวลาสามชั่วโมงผมถูกเรียกว่าจินฮวานไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกัน
12.26
A.M
“ฮันบิน
พี่ขอพักก่อนได้มั้ย ขาพี่ล้าไปหมดแล้ว”
“ก็ดีเหมือนกันครับ
ผมก็ตวาดชื่อพี่ไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกัน” น้ำเสียงที่เริ่มติดรำคาญนิดๆเอ่ยออกมาแทบจะทำให้ร่างบางร้องไห้ออกมาซะให้ได้
เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้ฮันบินโมโหขนาดนั้น
ฮันบินเหลือบมองอีกคนที่เดินคอตกไปหยิบขวดน้ำที่ยังไม่ได้แกะมาสองขวดก่อนจะเดินกลับมายื่นให้เขาหนึ่งขวด
ใบหน้าหวานก้มลงต่ำจนแทบจะชิดอก มือเล็กที่ยื่นขวดน้ำออกมาอย่างสั่นๆทำให้ฮันบินอดจะหัวเราะไม่ได้
มือหนาส่งไปขยี้ผมสีส้มทองเบาๆแต่ก็ทำให้ฟูไม่เป็นทรงเหมือนเดิมได้
“ไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้
ผมก็เป็นแบบนี้แหละเวลาจริงจัง ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน”
“อืม”
“มาซ้อมกันต่อเถอะ
ไม่งั้นพี่จะไม่ได้นอนเอานะ”
ไม่อยากจะพูดเลยว่าเอาจริงๆฮันบินกำลังคิดลามกกับพี่ตัวเล็กคนนี้อยู่
การซ้อมความผิดพลาดของจินฮวานจุดสุดท้ายก็เริ่มขึ้น
“จินฮวาน! ไม่ใช่แบบนั้น”
“ก..ก็ถูกแล้วนี่นา
พี่ไม่ได้ทำผิดสักหน่อย” คนตัวเล็กได้แต่ส่งคำตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา
เวลาแบบนี้ฮันบินดูน่ากลัวเหลือเกิน “ใช่ พี่เต้นไม่ผิดหรอก แต่มันคนละท่อนกัน
ท่อนนี้พี่ต้องเต้นอีกแบบนึงไม่ใช่หรอครับ”
“พ..พี่ขอโทษ
ก็พี่ลืมน่ะ เอาใหม่เนอะ”
โกหก
จินฮวานกำลังโกหกฮันบิน เขาเต้นท่านั้นไม่ได้เลยต่างหาก
“...”
ร่างบางเริ่มออกวาดลวดลายอีกครั้งอย่างเก้ๆกังๆจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว
กดหยุเพลงแล้วตวาดออกมาดังลั่น
“พี่จินฮวาน! พี่เป็นอะไร พี่บอกมาสิ
ผมอยู่กับพี่ไม่ได้ทั้งคืนหรอกนะ”
“โอ๊ย! ปล่อยพี่นะฮันบิน พี่เจ็บ”
ร่างเล็กร้องโอดครวญออกมาเมื่อข้อมือด้านซ้ายถูกคนตัวสูงที่ลุกขึ้นคว้ามาบีบแน่นจนแทบกระแตกเป็นเสี่ยงพร้อมกับใบหน้าดุร้ายที่จินฮวานไม่ชอบมัน
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจินฮวานกลัวเด็กคนตรงหน้าเอามากๆ
“ทำไมพี่ไม่เต้น?”
น้ำเสียงเย็นยิ่งกว่าไอศกรีมถูกส่งออกพร้อมกับแรงบีบรัดเพิ่มที่ข้อมือเล็ก
“พ..พี่
พี่...”
“คิมจินฮวาน!!”
“พี่เต้นไม่ได้!!!” ตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
น้ำตาจากมาจากไหนแม้แต่จินฮวานเองก็ยังไม่รู้พากันมาคลอที่เบ้าตาทั้งสองข้างจนพร่าเบลอ
จินฮวานไม่อยากบอกเพราะกลัวฮันบินจะรำคาญเขา แค่นี้ก็กลัวจนไม่รู้จะกลัวยังไงแล้ว
ไม่ใช่ฮันบินที่อยากกลับบ้าน
เขาก็อยากกลับเหมือนกัน
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม
หยุดนะ! อย่าแม้แต่จะให้มันไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว ไม่งั้นผมเอาพี่ตายแน่”
“...”
ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่าเผลอพูดแรงกับคนตรงหน้าเกินไป
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ช่วงหนึ่งก่อนที่ครูฝึกอายุน้อยจะถอนหายใจออกมา
“หยุดร้องนะครับ
เดี๋ยวจะผมจะสอนพี่เองนะ เรื่องเมื่อกี้ผมขอโทษด้วย”
“มาเริ่มกันเลยนะครับ”
เปิดอันนี้ด้วยนะคะ จิ้มๆ
เมื่อเพลงเริ่มต้นขึ้น
ฮันบินเต้นตามเพลงได้ดีอย่างไม่บกพร่อง จินฮวานไม่ได้เต้นตามไปด้วยมีแค่ขยับไปตามตำแหน่งที่จำได้เท่านั้น
เนื่องจากมันเป็นเพลงคู่และเขาต้องเต้นกับผู้หญิง แต่ฮันบินก็แย่งหน้าที่เขาเสียแล้ว
ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อยังเต้นไม่ได้ก็รับหน้าที่เป็นผู้หญิงไปก่อนแล้วกัน
เพลงที่เล่นมาเรื่อยๆจนถึงท่อนๆนึงที่ทั้งคู่ต้องลงไปนอนแล้ว
ทั้งคู่หันหน้ามามองกันตามท่าเต้นที่ถูกกำหนดไว้ สบตาเพียงชั่วครู่
ร่างสูงพลิกตัวขึ้นคร่อมจินฮวานไว้เช่นเดียวกับจินฮวานที่ยกมือนุ่มขึ้นลูบไล้ตามโครงหน้าของร่างสูง
สายตาสองคู่มองดวงตาของกันและกันอยู่นานจนเพลงที่เปิดค้างไว้ใกล้จะจบ
และมันจบลงพร้อมกับความอดทนของคิมฮันบินที่สิ้นสุดเช่นเดียวกัน
“อื้อ”
ร่างหนาก้มลงป้อนจูบลงที่ริมฝีปากบางสีชมพูนี่เขาเล็งมาตั้งแต่เจอครั้งแรก
มือซนๆเริ่มสัมผัสไปตามส่วนต่างๆของกายเล็กสะเปะสะปะ
คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาทักทายเยลลี่นุ่มๆในโพรงปาก กวาดชิมความหวานตักตวงความหวานจนอีกคนแทบจะอยากละลายไปกับพื้น
จินฮวานไม่รู้ตัวเองเลยว่าเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสวาบหวามของคนตรงหน้าตอนไหน
รู้ตัวอีกทีเสื้อกล้ามสีเทาก็ถูกโยนไปที่ไหนสักที่ของห้องแล้ว “ทำไมพี่ถึงได้หวานขนาดนี้นะ”
“อ๊ะ”
สัมผัสเปียกชื้นที่ยอดอกทำให้จินฮวานครางออกมาเบาๆ ทั้งเลีย ดูดดุน ขบกัด
สัมผัสปะหลาดที่จินฮวานไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้ตอบสนองได้ง่าย ยอดอกแข็งชูชันสู้ลิ้นร้อนๆพร้อมกับอารมณ์มากมายที่ตีกันในท้องของจินฮวานตอนนี้
สมองของคนตัวเล็กขาวโพลนไปหมด มันพร่าเบลอ อยากจะชัตดาวน์ตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้
“ม..ไม่ได้นะ
อ๊า ฮันบิน” นิ้วเรียวเกี่ยวกางเกงขาสั้นสีดำลงพร้อมกันชั้นในสีขาว จะห้ามคนด้านบนก็ไม่ทันแล้ว
ส่วนที่อ่อนไหวบัดนี้กลับแข็งขืน มือหนากอบกุมส่วนนั้นไว้รูดขึ้นลง
จินฮวานกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความรู้สึดอึดอัดที่จินฮวานพร้อมจะปลดปล่อยออกมา
ฮันบินชัดรูดได้ไม่นานน้ำคาวสีขุ่นก็พุ่งพรวดออกมาเปรอะมือ เขายกมือขึ้นมาดูดนิ้วตวัดลิ้นเลียชิมอยากไม่รังเกียจ
“ผมขอนะครับพี่จินฮวาน”
ไวเท่าความคิดแกนนิ้วเรียวถูกส่งเข้าที่ช่องทางหลังโดยไม่ทันตั้งตัว
เสียงหวีดร้องของจินฮวานมันไม้ได้ดังจนแสบแก้วหู
ฮันบินคิดว่ามันน่าฟังกว่าเพลงแรปไหนๆในเพลย์ลิสต์บนมือถือเขาซะอีก
ร่างกายตอบสนองนิ้วเย็นด้วยการตอดรัดเป็นจังหวะตุบๆ
ร่างบางหอบหายใจถี่อกบางกระเพื่อมขึ้นลงราวกับคนที่วิ่งเสร็จใหม่ๆทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
นิ้วที่สองค่อยสอดเข้าไปทีละนิดจนสุด ทว่าในคราวนี้กลับไม่ใช่เสียงหวีดร้อง
กลับเป็นเสียงครางเบาจากร่างบางแทน ฮันบินขยับนิ้วเข้าออกอยู่สักพักก็ใส่นิ้วสุดท้ายเข้าไปทักทายร่างกายจินฮวาน
เหมือนว่าการขยับเข้าออกนิ้วของฮันบินจะทำให้จินฮวานมีความสุขไม่น้อย
วัดได้จากเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาอย่างเปิดเผยและรงตอดรัดนิ้วทั้งสามที่ช่องทางหลัง
ครูฝึกอายุน้อยถอนนิ้วออก ร่นกางเกงวอร์มตัวเองลงพร้อมชั้นใน ส่วนอ่อนไหวขนาดราว 7 นิ้วเด้งออกมา
ฮันบินจ่อส่วนปลายไว้ที่ช่องทางหลัง มือหนาจับมือเล็กมาวางไว้บนไหล่พร้อมกับกดจูบลงเบาๆที่ปากนุ่มๆ
“ผมไม่สนใจว่าพี่จะรู้สึกยังไง
แต่ช่วยระบายมันออกมาที่แผ่นหลังผมนะ
ที่นี่ไม่ใช่เตียงไม่มีผ้าปูที่นอนให้พี่กำหรอก”
ร่างสูงพูดติดตลกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆดันท่อนเอ็นเข้าไป
เพียงแค่ส่วนหัวจินฮวานก็กรีดร้องออกมาจนกล่องเสียงแทบจะแตก
แรงจิกที่ไหล่แกร่งจนเลือดซิบทำให้เขารับรู้ได้ว่าครั้งแรกคงเจ็บไม่เบา เมื่ออีกคนเริ่มผ่อนคลายลงเขาค่อยๆดันเข้าไปจนสุดแกน
หมุนควงหาจุดสัมผัสที่ทำให้พี่ตัวเล็กรู้อยู่สักพัก คนใต้ร่างก็ร้องครางออกมา
ฮันขยับเอวเข้าออกจงใจกระแทกย้ำอยู่ที่จุดกระสัน ฮันบินรู้สึกได้ถึงความแสบที่แผ่นหลังหลายจุด
ให้ทายว่าคนข้างล่างคงข่วนหลังเขาเป็นลูกแมวแน่ๆ
“อ..อ๊ะ
ฮันบิน”
มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวร่างเล็กอีกครั้ง
รูดขึ้นลงสองสามทีก็กลับมาแข็งขืนเหมือนเดิม จังหวะการรูดเป็นจังหวะเดียวกับการขยับเข้าออกของท่อนเอ็น
เสียงเนื้อกระทบกันถี่ๆดังระงมทั่วทั้งห้องจนแทบจะกลบเสียงเพลง
บดจูบลงไปปลอบเด็กน้อยไร้ประสบการณ์ซึ่งเด็กน้อยก็ตอบรับได้เป็นอย่างดี
ฮันบินถอนแกนออกมาเกือบหลุดแล้วกระแทกเข้าที่จุดกระสันแรงๆเป็นรางวัลให้กับเด็กดี
ร่างสูงจูบซับเหงื่อพรายตามใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา
“อืออ
ฮันบินนา”
“อีกนิดเดียวนะครับ”
ร่างสูงกระแทกสะโพกถี่ขึ้นเมื่อความอึดอัดไหลมากองอยู่ที่ส่วนปลาย
กระแทกเข้าไปครั้งสุดท้ายพร้อมกับน้ำคาวที่ถูกปล่อยมาเปรอะมือ
สัมผัสอุ่นที่ช่องทางหลังและน้ำกามจากกิจกรรมเข้าจังหวะไหลย้อนออกมาตามซอกขาเรียวเป็นทางยาวพร้อมกับเลือดสีสดที่ไหลออกมาพร้อมๆกัน
“ขอโทษนะครับ
พี่เจ็บรึเปล่า”
“อืออ
ฮันบิน พี่อยากกลับบ้านแล้ว”
คนตัวเล็กพูดออกมาได้ไม่เต็มแรงสักเท่าไหร่เพราะพลังงานหมดไปกับกิจกรรมเมื่อครู่แถมมื้อเย็นก็ยังไม่ได้แตะสักนิดมีเพียงน้ำเปล่าที่เพิ่มพลีงให้เขาได้จนฮันบินมาถึง
“ไปอยู่ที่ห้องผมก่อนได้มั้ย
กลับไปตอนนี้พี่คงไม่ไหวหรอก”
“อือ
ก็ได้” ไม่รู้อะไรดลใจให้จินฮวานพูดออกไปแบบนั้น
สติที่เลอะเลือนหรือเพราะความเหนื่อยที่โถมเข้าใส่เลยตกปากรับคำไปส่งๆเพราะเขาอยากพักผ่อนเต็มที
“พี่จินฮวานครับ”
“หือ?”
“ผมจีบพี่ได้มั้ย”
“ไม่ทันแล้วมั้ง
เด็กบ้า”
“น่ารักอ่ะ”
“ฮันบินอา
พี่ง่วงแล้วนะ”
“โอเคครับๆ
ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”
หลังจากนั้นฮันบินก็รับผิดชอบเก็บกวาดทุกกอย่างภายในห้องซ้อมรวมถึงหลักฐานของทั้งสองคนด้วย
แถมยังใจดีอาบน้ำให้จินฮวานแล้วพาขี่หลังกลับห้อง(ของเขา)อีกต่างหาก
วันต่อมา
“เงียบๆหน่อย
วันนี้มีครูฝึกคนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก เขาจะมาคุมพวกเธอแทนฉันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
สิ้นเสียงครูฝึกสุดโหดใบหน้ายิ้มแย้มจากนักเรียนหลากอายุก็ปรากฎขึ้น
ครูฝึกได้แต่ส่ายหัวกับความดีใจออกนอกหน้าของพวกเด็กๆ “เข้ามาได้”
“สวัสดีครับ
ผมคิมฮันบิน จะมาเป็นครูฝึกให้พวกคุณตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฝากตัวด้วยครับ”
เสียงโห่ร้องของนักเรียนชายดังขึ้นผิดกับนักเรียนหญิงที่กรี๊ดกร๊าดออกมากันเบาๆเพราะความหล่อของครูฝึก
เว้นแต่มีนักเรียนหนึ่งคนมุมห้องที่สภาพไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ ผมยุ่งชี้ฟู
ดวงตาหมองเคล้า ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนป่วย “คิมจินฮวาน
หลังเลิกเรียนรอพบผมด้วยนะครับ”
สิ้นเสียงครูฝึกหน้าใหม่ทุกคนหันมามองจินฮวานที่นั่งมุมห้องเป็นตาเดียวกัน
ฉิบหายอีกแล้ว
คิมจินฮวาน
END.
สกรีมที่แท็ก #เรียนเต้นกับฮันบิน นะคะ ไปสกรีมกันเยอะๆนะคะ ขาดกำลังใจมากเลย -3- มีคำผิดทักมาเลยยยย ไม่ต้องกลัวน้าา
