วันจันทร์ที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558

#เรียนเต้นกับฮันบิน

ซ้อมเต้นกับฮันบิน




“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด ย่าห์! น้องตัวเล็กคนนั้นน่ะ เต้นคร่อมจังหวะมาสามรอบแล้วนะ เดี๋ยวซ้อมเสร็จอย่าเพิ่งกลับนะ” ไร้ซึ่งการตอบกลับร่างเล็กที่กำลังยืนค้ำเข่าตัวเองพ่นลมหายใจออกมายาวๆบรรเทาอาการเหนื่อย ใบหน้าขึ้นสีเลือดฝาดเหงื่อพรายผุดตามโครงหน้าคล้ายผู้หญิงหรือเอาจริงๆน่าจะสวยกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ ปากเล็กสีชมพูที่ยู่ลงพ่นลมหายใจมันดูน่ารักไม่หยอก ถึงจะน่ารักยังไงก็ตามถ้ายังเต้นไม่ได้ก็ไม่มีประโยชน์กับทีมอยู่ดี

เวลาผ่านไปหลายนาทีตั้งแต่การฝึกซ้อมจบลง ร่างบางนั่งพิงกระจกยกขวดน้ำที่มีของเหลวรสหวานด้านในไม่ถึงครึ่งดื่ม สายตาจดจ้องไปยังประตูห้องซ้อมอย่างเหม่อลอยรอครูฝึกที่บอกให้เขาอยู่ต่อทั้งที่คนอื่นกลับไปหมดแล้วและตอนนี้ก็ดึกมาแล้วด้วย

9:16 P.M

จินฮวานหาวแล้วหาวอีกแถมยังสัปผงกเป็นรอบที่ร้อยก็ยังไม่มีวี่แววว่าครูฝึกจะมาตามนัดสักที คนตัวเล็กมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังอย่างชั่งใจก่อนจะลุกขึ้นไปยังล็อคเกอร์ตัวเองหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาเพื่อที่จะผลัดเปลี่ยน

ความจริงมันก็มีห้องให้เปลี่ยนอยู่หรอก แต่ดันอยู่ไกลอีกอย่างห้องนี้มีจินฮวานคนเดียว คงไม่เป็นปัญหาอะไรมาก อย่างมากก็แค่เห็นตัวเองในกระจก

สองแขนไขว้หากันที่ด้านหน้าสองมือจับปลายเสื้อเสื้อกล้ามสีเทาที่ก่อนหน้านี้มันชุ่มไปด้วยเหงื่อ  แต่ตอนนี้มันได้แห้งไปแล้วและส่งกลิ่นที่ไม่น่าพอใจเท่าไหร่แทน

จินฮวานถอดเสื้อออกไปแล้วและเป้าหมายต่อไปคือกางเกง...

“จินฮวานคนไหนหรอครั-”

“เห้ย!

จินฮวานจ้องมองผู้มาใหม่ที่พรวดพราดเข้ามาโดยไม่เคาะประตูแถมยังเห็นเขาในสภาพ...เกือบเปลือยอีก (หายไปแค่เสื้อเองนะจินฮวาน - -) ร่างบางยกเสื้อที่เพิ่งถอดได้ไม่นานปิดร่างกายของตัวเองไว้รู้ทั้งรู้ว่าปิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร อย่างนอยก็ดีกว่าไม่มีอะไรให้ปิดล่ะว่ะ

“น..นายเป็นใคร?!” ร่างเล็กทำใจกล้าตะโกนถามผู้ชายที่ยืนจับลูกบิดประตูพร้อมกับปากที่อ้าค้างสายตาจับจ้องมายังร่างกายเขาอย่างเปิดเผย

หมอนี่.. - -

“ข..ขาว”

“ห้ะ?”

“น..เนียน ไม่ใช่! ผมชื่อคิมฮันบินที่ครูฝึกให้มาสอนคนที่ชื่อจินฮวาน นายใช่จินฮวานหรือเปล่า?” ร่างสูงที่ดูเหมือนว่าสติจะกลับมาแล้วแนะนำตัวเองพร้อมกับถามหาคนที่ต้องมาสอน

“ฉ..ฉันเอง จินฮวาน”

“งั้นมาเริ่มกันเลย ดึกจะตายอยู่แล้ว ฉันอยากกลับบ้าน”

“หันหน้าไปทางอื่น! เดี๋ยวนี้!” ร่างเล็กแหวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มือเล็กชี้มาทางคิมฮันบินที่ได้แต่ยืนเอ๋ออยู่ตรงประตู “ทำไม?”

“ฉันจะใส่เสื้อ ฉันคิดว่าฉันอายุมากกว่านาย เรียกฉันว่าพี่ด้วย”

“ก็ใส่ไปดิอายอะไรล่ะ ผมอายุ 20

“ฉันไม่ชอบเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าคนอื่น และฉัน 22

“จะทำอะไรก็ทำ เสียเวลามามากแล้วครับพี่จินฮวาน” ร่างสูงพูดพร้อมกับหันหลังให้กับร่างเล็ก ตาคมที่กำลังจะปิดลงเพื่อพักสายตาเหลือบไปเห็นร่างสะท้อนอีกคนในกระจก กายขาวที่มีกล้ามเนื้อให้เห็นน้อยๆ ปากบางสีลูกพีช ยอดอกสีชมพูน่ากิ—

แปะๆ!

ฮันบินตบหน้าตัวเองหลายครั้งเพื่อไล่ความคิดอกุศลออกไปจากหัว

มาสอนเต้นเว้ยฮันบิน มึงมาสอนเต้น

“เสร็จแล้ว”

“โอเค งั้นพี่ลองเต้นให้ผมดูก่อน ผมจะนั่งดู” ร่างสูงพูดจบก็ลงไปนั่งพิงผนังตำแหน่งเดียวกับที่ร่างบางนั่งเมื่อครู่ สายตาจับจ้องไปยังร่างเล็กที่เดินไปเปิดเพลง เดินกลับมาพร้อมกับวอร์มร่างกายเล็กน้อยก่อนจะเริ่มออกลวดลายการเต้นโดยมีสายตาของฮันบินจับจ้องทุกท่วงท่าตั้งแต่ต้นจนจบ และเมื่อคนตรงหน้าเต้นจบความครูเสือก็เข้าสิงทันที

“ตรงนี้พี่เต้นไม่ค่อยแข็งแรงแล้วก็ช่วงท้ายพี่คร่อมจังหวะด้วย” ปัญหาเดียวกับที่ครูฝึกบอกไว้เสมอจินฮวานยังแก้ไขไม่ได้มาหลายวันแล้ว พอมาวันนี้เต้นให้เด็กนี่ดูก็ยังผิดพลาดเหมือนเดิมอีก

“ลองเต้นใหม่สิครับ ตรงท่อนนี้” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนตั้งแต่เข้ามายังโรงเรียนสอนเต้นแห่งนี้ โรงเรียนสอนเต้นที่ว่าฝึกหนักที่สุด ฝึกโหดที่สุด ครูฝึกไม่เคยมีความปราณี ไม่เคยพูดจาอ่อนโยนกับใครคนใดทั้งนั้น ซึ่งจินฮวานอยู่กับที่นี่มาสองปีกว่าแล้วถึงงอย่างนั้นก็ยังไม่ชินอยู่ดี การที่ได้ยินครูสอนเต้น(จำเป็น)พูดจาอ่อนโยนแบบนี้มันก็เรียกรอยยิ้มจากจินฮวานได้ไม่ยากเหมือนกัน

“พี่ครับ ได้ยินผมมั้ย ยืนยิ้มทำไมคนเดียว เป็นบ้าหรอครับ”

“ห้ะ ไม่ใช่สักหน่อย เริ่มแล้วนะ” การวาดท่วงท่าของจินฮวานเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ถูกหยุดลงด้วยเสียงดุๆของอีกฝ่ายพร้อมกับเพลงที่หยุดลง

“ยกขาขึ้นสูงๆอีกนิดสิครับ”

“อ่า..”

“ลองดูนะ ห้า หก เจ็ด แปด จินฮวาน! ผมบอกให้ยกขาขึ้นสูงอีกนิด นี่มันตำแหน่งเดียวกับเมื่อกี้เลยนะ เอาใหม่!


“แขนน่ะชูขึ้นตึงๆ ไม่ใช่ทำเหมือนนักเรียนโดนอาจารย์ทำโทษให้ยืดชูแขนหน้าห้อง!



“จินฮวาน!


“จินฮวาน!


และอีกสารพัดจะจินฮวาน...

เอาเป็นว่าแค่เวลาสามชั่วโมงผมถูกเรียกว่าจินฮวานไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกัน


12.26 A.M


“ฮันบิน พี่ขอพักก่อนได้มั้ย ขาพี่ล้าไปหมดแล้ว”

“ก็ดีเหมือนกันครับ ผมก็ตวาดชื่อพี่ไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกัน” น้ำเสียงที่เริ่มติดรำคาญนิดๆเอ่ยออกมาแทบจะทำให้ร่างบางร้องไห้ออกมาซะให้ได้ เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้ฮันบินโมโหขนาดนั้น ฮันบินเหลือบมองอีกคนที่เดินคอตกไปหยิบขวดน้ำที่ยังไม่ได้แกะมาสองขวดก่อนจะเดินกลับมายื่นให้เขาหนึ่งขวด ใบหน้าหวานก้มลงต่ำจนแทบจะชิดอก มือเล็กที่ยื่นขวดน้ำออกมาอย่างสั่นๆทำให้ฮันบินอดจะหัวเราะไม่ได้ มือหนาส่งไปขยี้ผมสีส้มทองเบาๆแต่ก็ทำให้ฟูไม่เป็นทรงเหมือนเดิมได้

“ไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้ ผมก็เป็นแบบนี้แหละเวลาจริงจัง ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน”

“อืม”

“มาซ้อมกันต่อเถอะ ไม่งั้นพี่จะไม่ได้นอนเอานะ”


ไม่อยากจะพูดเลยว่าเอาจริงๆฮันบินกำลังคิดลามกกับพี่ตัวเล็กคนนี้อยู่




การซ้อมความผิดพลาดของจินฮวานจุดสุดท้ายก็เริ่มขึ้น

“จินฮวาน! ไม่ใช่แบบนั้น”

“ก..ก็ถูกแล้วนี่นา พี่ไม่ได้ทำผิดสักหน่อย” คนตัวเล็กได้แต่ส่งคำตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา เวลาแบบนี้ฮันบินดูน่ากลัวเหลือเกิน “ใช่ พี่เต้นไม่ผิดหรอก แต่มันคนละท่อนกัน ท่อนนี้พี่ต้องเต้นอีกแบบนึงไม่ใช่หรอครับ”

“พ..พี่ขอโทษ ก็พี่ลืมน่ะ เอาใหม่เนอะ”

โกหก จินฮวานกำลังโกหกฮันบิน เขาเต้นท่านั้นไม่ได้เลยต่างหาก

“...”

ร่างบางเริ่มออกวาดลวดลายอีกครั้งอย่างเก้ๆกังๆจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว กดหยุเพลงแล้วตวาดออกมาดังลั่น

“พี่จินฮวาน! พี่เป็นอะไร พี่บอกมาสิ ผมอยู่กับพี่ไม่ได้ทั้งคืนหรอกนะ”

“โอ๊ย! ปล่อยพี่นะฮันบิน พี่เจ็บ” ร่างเล็กร้องโอดครวญออกมาเมื่อข้อมือด้านซ้ายถูกคนตัวสูงที่ลุกขึ้นคว้ามาบีบแน่นจนแทบกระแตกเป็นเสี่ยงพร้อมกับใบหน้าดุร้ายที่จินฮวานไม่ชอบมัน

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจินฮวานกลัวเด็กคนตรงหน้าเอามากๆ

“ทำไมพี่ไม่เต้น?” น้ำเสียงเย็นยิ่งกว่าไอศกรีมถูกส่งออกพร้อมกับแรงบีบรัดเพิ่มที่ข้อมือเล็ก

“พ..พี่ พี่...”

“คิมจินฮวาน!!

“พี่เต้นไม่ได้!!!” ตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างลืมตัว น้ำตาจากมาจากไหนแม้แต่จินฮวานเองก็ยังไม่รู้พากันมาคลอที่เบ้าตาทั้งสองข้างจนพร่าเบลอ จินฮวานไม่อยากบอกเพราะกลัวฮันบินจะรำคาญเขา แค่นี้ก็กลัวจนไม่รู้จะกลัวยังไงแล้ว

ไม่ใช่ฮันบินที่อยากกลับบ้าน เขาก็อยากกลับเหมือนกัน

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม หยุดนะ! อย่าแม้แต่จะให้มันไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว ไม่งั้นผมเอาพี่ตายแน่”

“...” ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่าเผลอพูดแรงกับคนตรงหน้าเกินไป ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ช่วงหนึ่งก่อนที่ครูฝึกอายุน้อยจะถอนหายใจออกมา

“หยุดร้องนะครับ เดี๋ยวจะผมจะสอนพี่เองนะ เรื่องเมื่อกี้ผมขอโทษด้วย”

“มาเริ่มกันเลยนะครับ”



เปิดอันนี้ด้วยนะคะ จิ้มๆ



เมื่อเพลงเริ่มต้นขึ้น ฮันบินเต้นตามเพลงได้ดีอย่างไม่บกพร่อง จินฮวานไม่ได้เต้นตามไปด้วยมีแค่ขยับไปตามตำแหน่งที่จำได้เท่านั้น เนื่องจากมันเป็นเพลงคู่และเขาต้องเต้นกับผู้หญิง แต่ฮันบินก็แย่งหน้าที่เขาเสียแล้ว ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อยังเต้นไม่ได้ก็รับหน้าที่เป็นผู้หญิงไปก่อนแล้วกัน

เพลงที่เล่นมาเรื่อยๆจนถึงท่อนๆนึงที่ทั้งคู่ต้องลงไปนอนแล้ว ทั้งคู่หันหน้ามามองกันตามท่าเต้นที่ถูกกำหนดไว้ สบตาเพียงชั่วครู่ ร่างสูงพลิกตัวขึ้นคร่อมจินฮวานไว้เช่นเดียวกับจินฮวานที่ยกมือนุ่มขึ้นลูบไล้ตามโครงหน้าของร่างสูง สายตาสองคู่มองดวงตาของกันและกันอยู่นานจนเพลงที่เปิดค้างไว้ใกล้จะจบ

และมันจบลงพร้อมกับความอดทนของคิมฮันบินที่สิ้นสุดเช่นเดียวกัน

“อื้อ”


ร่างหนาก้มลงป้อนจูบลงที่ริมฝีปากบางสีชมพูนี่เขาเล็งมาตั้งแต่เจอครั้งแรก มือซนๆเริ่มสัมผัสไปตามส่วนต่างๆของกายเล็กสะเปะสะปะ คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาทักทายเยลลี่นุ่มๆในโพรงปาก กวาดชิมความหวานตักตวงความหวานจนอีกคนแทบจะอยากละลายไปกับพื้น จินฮวานไม่รู้ตัวเองเลยว่าเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสวาบหวามของคนตรงหน้าตอนไหน รู้ตัวอีกทีเสื้อกล้ามสีเทาก็ถูกโยนไปที่ไหนสักที่ของห้องแล้ว “ทำไมพี่ถึงได้หวานขนาดนี้นะ”

“อ๊ะ” สัมผัสเปียกชื้นที่ยอดอกทำให้จินฮวานครางออกมาเบาๆ ทั้งเลีย ดูดดุน ขบกัด สัมผัสปะหลาดที่จินฮวานไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้ตอบสนองได้ง่าย ยอดอกแข็งชูชันสู้ลิ้นร้อนๆพร้อมกับอารมณ์มากมายที่ตีกันในท้องของจินฮวานตอนนี้ สมองของคนตัวเล็กขาวโพลนไปหมด มันพร่าเบลอ อยากจะชัตดาวน์ตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้

“ม..ไม่ได้นะ อ๊า ฮันบิน” นิ้วเรียวเกี่ยวกางเกงขาสั้นสีดำลงพร้อมกันชั้นในสีขาว จะห้ามคนด้านบนก็ไม่ทันแล้ว ส่วนที่อ่อนไหวบัดนี้กลับแข็งขืน มือหนากอบกุมส่วนนั้นไว้รูดขึ้นลง จินฮวานกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความรู้สึดอึดอัดที่จินฮวานพร้อมจะปลดปล่อยออกมา ฮันบินชัดรูดได้ไม่นานน้ำคาวสีขุ่นก็พุ่งพรวดออกมาเปรอะมือ เขายกมือขึ้นมาดูดนิ้วตวัดลิ้นเลียชิมอยากไม่รังเกียจ “ผมขอนะครับพี่จินฮวาน”

ไวเท่าความคิดแกนนิ้วเรียวถูกส่งเข้าที่ช่องทางหลังโดยไม่ทันตั้งตัว เสียงหวีดร้องของจินฮวานมันไม้ได้ดังจนแสบแก้วหู ฮันบินคิดว่ามันน่าฟังกว่าเพลงแรปไหนๆในเพลย์ลิสต์บนมือถือเขาซะอีก ร่างกายตอบสนองนิ้วเย็นด้วยการตอดรัดเป็นจังหวะตุบๆ ร่างบางหอบหายใจถี่อกบางกระเพื่อมขึ้นลงราวกับคนที่วิ่งเสร็จใหม่ๆทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย นิ้วที่สองค่อยสอดเข้าไปทีละนิดจนสุด ทว่าในคราวนี้กลับไม่ใช่เสียงหวีดร้อง กลับเป็นเสียงครางเบาจากร่างบางแทน ฮันบินขยับนิ้วเข้าออกอยู่สักพักก็ใส่นิ้วสุดท้ายเข้าไปทักทายร่างกายจินฮวาน

เหมือนว่าการขยับเข้าออกนิ้วของฮันบินจะทำให้จินฮวานมีความสุขไม่น้อย วัดได้จากเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาอย่างเปิดเผยและรงตอดรัดนิ้วทั้งสามที่ช่องทางหลัง ครูฝึกอายุน้อยถอนนิ้วออก ร่นกางเกงวอร์มตัวเองลงพร้อมชั้นใน ส่วนอ่อนไหวขนาดราว นิ้วเด้งออกมา ฮันบินจ่อส่วนปลายไว้ที่ช่องทางหลัง มือหนาจับมือเล็กมาวางไว้บนไหล่พร้อมกับกดจูบลงเบาๆที่ปากนุ่มๆ

“ผมไม่สนใจว่าพี่จะรู้สึกยังไง แต่ช่วยระบายมันออกมาที่แผ่นหลังผมนะ ที่นี่ไม่ใช่เตียงไม่มีผ้าปูที่นอนให้พี่กำหรอก” ร่างสูงพูดติดตลกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆดันท่อนเอ็นเข้าไป เพียงแค่ส่วนหัวจินฮวานก็กรีดร้องออกมาจนกล่องเสียงแทบจะแตก แรงจิกที่ไหล่แกร่งจนเลือดซิบทำให้เขารับรู้ได้ว่าครั้งแรกคงเจ็บไม่เบา เมื่ออีกคนเริ่มผ่อนคลายลงเขาค่อยๆดันเข้าไปจนสุดแกน หมุนควงหาจุดสัมผัสที่ทำให้พี่ตัวเล็กรู้อยู่สักพัก คนใต้ร่างก็ร้องครางออกมา ฮันขยับเอวเข้าออกจงใจกระแทกย้ำอยู่ที่จุดกระสัน ฮันบินรู้สึกได้ถึงความแสบที่แผ่นหลังหลายจุด ให้ทายว่าคนข้างล่างคงข่วนหลังเขาเป็นลูกแมวแน่ๆ

“อ..อ๊ะ ฮันบิน”

มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวร่างเล็กอีกครั้ง รูดขึ้นลงสองสามทีก็กลับมาแข็งขืนเหมือนเดิม จังหวะการรูดเป็นจังหวะเดียวกับการขยับเข้าออกของท่อนเอ็น เสียงเนื้อกระทบกันถี่ๆดังระงมทั่วทั้งห้องจนแทบจะกลบเสียงเพลง บดจูบลงไปปลอบเด็กน้อยไร้ประสบการณ์ซึ่งเด็กน้อยก็ตอบรับได้เป็นอย่างดี ฮันบินถอนแกนออกมาเกือบหลุดแล้วกระแทกเข้าที่จุดกระสันแรงๆเป็นรางวัลให้กับเด็กดี ร่างสูงจูบซับเหงื่อพรายตามใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา

“อืออ ฮันบินนา”

“อีกนิดเดียวนะครับ”

ร่างสูงกระแทกสะโพกถี่ขึ้นเมื่อความอึดอัดไหลมากองอยู่ที่ส่วนปลาย กระแทกเข้าไปครั้งสุดท้ายพร้อมกับน้ำคาวที่ถูกปล่อยมาเปรอะมือ สัมผัสอุ่นที่ช่องทางหลังและน้ำกามจากกิจกรรมเข้าจังหวะไหลย้อนออกมาตามซอกขาเรียวเป็นทางยาวพร้อมกับเลือดสีสดที่ไหลออกมาพร้อมๆกัน

“ขอโทษนะครับ พี่เจ็บรึเปล่า”

“อืออ ฮันบิน พี่อยากกลับบ้านแล้ว” คนตัวเล็กพูดออกมาได้ไม่เต็มแรงสักเท่าไหร่เพราะพลังงานหมดไปกับกิจกรรมเมื่อครู่แถมมื้อเย็นก็ยังไม่ได้แตะสักนิดมีเพียงน้ำเปล่าที่เพิ่มพลีงให้เขาได้จนฮันบินมาถึง

“ไปอยู่ที่ห้องผมก่อนได้มั้ย กลับไปตอนนี้พี่คงไม่ไหวหรอก”

“อือ ก็ได้” ไม่รู้อะไรดลใจให้จินฮวานพูดออกไปแบบนั้น สติที่เลอะเลือนหรือเพราะความเหนื่อยที่โถมเข้าใส่เลยตกปากรับคำไปส่งๆเพราะเขาอยากพักผ่อนเต็มที

“พี่จินฮวานครับ”

“หือ?”

“ผมจีบพี่ได้มั้ย”

“ไม่ทันแล้วมั้ง เด็กบ้า”

“น่ารักอ่ะ”

“ฮันบินอา พี่ง่วงแล้วนะ”

“โอเคครับๆ ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”

หลังจากนั้นฮันบินก็รับผิดชอบเก็บกวาดทุกกอย่างภายในห้องซ้อมรวมถึงหลักฐานของทั้งสองคนด้วย แถมยังใจดีอาบน้ำให้จินฮวานแล้วพาขี่หลังกลับห้อง(ของเขา)อีกต่างหาก







วันต่อมา

“เงียบๆหน่อย วันนี้มีครูฝึกคนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก เขาจะมาคุมพวกเธอแทนฉันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป” สิ้นเสียงครูฝึกสุดโหดใบหน้ายิ้มแย้มจากนักเรียนหลากอายุก็ปรากฎขึ้น ครูฝึกได้แต่ส่ายหัวกับความดีใจออกนอกหน้าของพวกเด็กๆ “เข้ามาได้”

“สวัสดีครับ ผมคิมฮันบิน จะมาเป็นครูฝึกให้พวกคุณตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฝากตัวด้วยครับ” เสียงโห่ร้องของนักเรียนชายดังขึ้นผิดกับนักเรียนหญิงที่กรี๊ดกร๊าดออกมากันเบาๆเพราะความหล่อของครูฝึก เว้นแต่มีนักเรียนหนึ่งคนมุมห้องที่สภาพไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ ผมยุ่งชี้ฟู ดวงตาหมองเคล้า ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนป่วย “คิมจินฮวาน หลังเลิกเรียนรอพบผมด้วยนะครับ” สิ้นเสียงครูฝึกหน้าใหม่ทุกคนหันมามองจินฮวานที่นั่งมุมห้องเป็นตาเดียวกัน







ฉิบหายอีกแล้ว คิมจินฮวาน


END.




สกรีมที่แท็ก #เรียนเต้นกับฮันบิน นะคะ ไปสกรีมกันเยอะๆนะคะ ขาดกำลังใจมากเลย -3- มีคำผิดทักมาเลยยยย ไม่ต้องกลัวน้าา

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น