“เอาล่ะ วันนี้ไว้แค่นี้ คลาสหน้าเราจะสอบ อ่านหนังสือมาเยอะๆนะ” แทบจะยังไม่สิ้นเสียงอาจารย์ประจำวิชาชีววิทยาเสียงโห่ร้องของเหล่านักเรียนก็แทรกขึ้นมาก่อน ขึ้นชื่อว่าการสอบ ใครจะไปชอบ ไม่ว่าจะสอบย่อย สอบใหญ่ สอบกลางภาค สอบปลายภาค ห่าเหวอะไรก็ช่าง...
ยุนฮยองคือหนึ่งในนั้น
“ไปติวกันมั้ยยุนฮยอง?”
เพื่อนตัวเล็กที่ส่วนสูงไม่รู้จะถึงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรรึเปล่าสะกิดไหล่บางพร้อมกับส่งคำถามมาให้เขา
“เอ่อ.. ไม่ดีกว่า ขอบคุณนะ”
และร่างโปร่งเลือกที่จะปฏิเสธออกไปตามที่คิดว่าคงเสียน้ำใจน้อยที่สุดแล้ว
“ติวกันหลายคนนะ
น่าสนุกจะตาย ไม่ไปจริงๆหรอ?” คนตัวเล็กยังคงชวนอีก
“ไม่เป็นไรจริงๆ
ขอบคุณที่ชวนนะ ฉันต้องไปแล้วล่ะ”
ยุนฮยองเอ่ยอีกครั้งระหว่างที่กวาดข้าวของบนโต๊ะใส่กระเป๋าแล้วสะพายขึ้นหลัง
“ไว้เจอกันนะ” และเอ่ยคำบอกลาอีกฝ่ายก่อนจะเดินออกห้องไป
ทำไมถึงปฏิเสธหรอ?
ก็ยุนฮยองมีคนพิเศษจะติวให้แล้วนี่นา
B.O2BY
มาได้เลยนะ
นั่นไง...พูดถึงก็มาเลย
Prince>Song
อื้อ กำลังจะไปแล้ว
สอบผ่านแหงๆ
ก๊อกๆ!
“มาแล้วหรอ? เข้ามาสิ” ใบหน้าร่างสูงที่โผล่พ้นประตูออกมาเพียงเล็กน้อยเปิดประตูต้อนรับแขกประจำที่จะมาที่ห้องบ่อยในช่วงสอบให้เข้ามาภายในห้อง
ห้องชุดขนาดพอดีไม่เล็กจนแอดอัดและไม่ใหญ่จนรู้สึกโดดเดี่ยว กลางห้องนั่งเล่นมีโต๊ะญี่ปุ่นขนาดกลางพร้อมกับอุปกรณ์การเรียนมากมายเตรียมกับการเป็นคุณครูจำเป็น “นั่งรอเลย ฉันขอเตรียมของแปปเดียว”
“อื้อ” รับคำร่างสูงเสร็จสรรพก็มานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่โต๊ะกลาง หยิบเอาชีทที่เรียนทั้งหมดมากองไว้บนโต๊ะแล้วก็เท้าคางรอคุณครูไปพลางๆ
“มาแล้ว เริ่มกันเลยดีกว่า”ร่างสูงนั่งลงข้างกายแล้วเริ่มอธิบายเนื้อหาที่ใช้สอบทั้งหมด แต่มันดันไม่เข้าสมองยุนฮยองสักนิด เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ยิ่งฟังไปนานๆเสียงคนตรงหน้าก็เหมือนกลับกล่อมให้หลับ...
“เข้าใจรึยัง?” ไม่เข้าใจ - -
“อือ เข้าใจแล้ว ทำไมนายสอนดูเข้าใจง่ายกว่าครูนั่นอีก” ยุนฮยองโกหก ไม่เข้าหัวเลยสักนิดต่างหาก
“เข้าใจก็ดี วันนี้ฉันจะลองทดสอบนาย”
“ห้ะ?” ทดสอบบ้าบออะไร ตั้งแต่ที่เคยติวกันมาเคยมีซะที่ไหนล่ะ
“จะได้รู้ไงว่านายเข้าใจจริงหรือเปล่า” จีวอนพูดพลางเก็บข้าวของ
“ก็ได้” ร่างโปร่งจำใจตอบรับไปอย่างเซ็งๆ ดูก็รู้ว่าเขาเกลียดการสอบแค่ไหน
“เริ่มเลยนะ”
“!!!” สิ้นเสียงแหบห้าว ร่างหนาพุ่งเข้าจู่โจมริมฝีปากสีเชอรี่ทันที มือหนาเลื่อนขึ้นประคองใบหน้าได้รูปช้าๆก่อนจะบดจูบให้ราวกับจะขยี้ให้ปากเขาช้ำ น่าแปลกกว่าคือคนที่โดนจู่โจมกลับไม่ตอบโต้อะไรจนกระทั่ง...
“อ๊ะ!”
นิ้วเย็นที่สัมผัสยอดอกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ร่างสูงผละออกจากริมฝีปากน่ากินอย่างน่าเสียดายพร้อมกับคำถาม “เส้นใยประสานงานมีลักษณะอย่างไร”
ถามบ้าอะไรวะ?
นิ้วเรียวยังคงทำหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่องทั้งสะกิด เขี่ย บีบ ขยี้ ทุกอย่างที่แทบจะทำให้ยุนฮยองอยากจะสลายหายไปซะเดี๋ยวนี้ “ไม่..จัดเป็นเซลล์ อ๊ะ ประสาทเป็นเพียง อื้อ เส้นใยที่เชื่อมกับ อ๊า โคนของเส้นขนซิเลีย”
คำตอบของร่างบางที่มาพร้อมกับเสียงหน้าอายเป็นช่วงๆพร้อมกับอาการที่เหมือนหายใจไม่ทันทำให้บ๊อบบี้ยิ่งอยากแกล้งคนตรงหน้าเข้าไปอีก “ไหนยกตัวอย่างมาสิ” พร้อมกับก้มลงไปครอบครองยอดอกสีหวานด้วยปาก ดูดเม้มโลมเลียอย่างเอาแต่ใจจนอีกคนลืมคำถามไปครู่หนึ่งและแอ่นอกตอบรับสัมผัสเย็นชื้นจากอีกคนแทน “พบใน อื้ออ โปรตัวซัวพวก อ๊ะ บ๊อบบี้”
“เสียใจยุนฮยอง ไม่มีโปรตัวซัวประเภทบ๊อบบี้ นายต้องโดนลงโทษ” ร่างสูงถอดเสื้อยุนฮยองออก ก้มลงประทับริมฝีปากบริเวณลาดไหล่ดูดดุนสร้างรอยรักสีกุหลาบจนพอใจแล้วผละออก “รอยพวกนี้จะเพิ่มขึ้นตามจำนวนรอยที่นายตอบผิด อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะยุนฮยอง ตอนที่ติวกันเมื่อกี้นายไม่ได้ฟังฉันเลย” ยิ่งทำให้ร่างโปร่งรู้สึกผิดไปอีกเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมา
“ขอโทษ”
“ฉันให้อภัย แต่ตามข้อตกลง ผิดหนึ่งข้อคิสมาร์คหนึ่งรอย” ตกลงกันตอนไหน? ถามกันยังบ๊อบ? “เซลล์ประสาทขั้วเดียวทำหน้าที่อะไร” คิมจีวอนซุกไซร้ซอกคอขาวทันทีที่ถามคำถามจบ ยิ่งจมูกโด่งซุกซนไปทั่วยุนฮยองยิ่งแทบจะหายใจไม่ทัน ความรู้สึกแปลกๆก่อตัวขึ้น ลมหายใจหอบถี่และเสียงร้องไม่เป็นภาษาที่ออกมาแทบจะทำให้บ๊อบบี้คลั่งตายเสียให้ได้ แน่นอนว่ายุนฮยองรู้คำตอบข้อนี้ และเขามั่นใจมากกว่าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ามันต้องถูก “รับรู้หรือ อื้อ นำคำสั่ง อ๊ะ จากอวัยวะ อ๊าา รับสัมผัสเข้าสู่ระบบประสาท อื้มม ส่วนกลาง”
“เก่งมากคนดี ฉันจะให้รางวัลนายนะยุนฮยอง” ไวเท่าความคิดกางเกงกีฬาขาสั้นของยุนฮยองก็ร่วงลงไปอยู่ที่ข้อเท้าพร้อมกับชั้นในสีเข้ม ส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนเด้งตัวออกมาราวกับว่าถูกขังอยู่ในที่แคบเป็นเวลานาน มือหนากอบกุมส่วนนั้นไว้แล้วสาวรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ แต่คงจะไม่ทันใจคนตัวบางเท่าไหร่นัก
“ระ เร็ว เร็วหน่อยสิบ๊อบบี้” มือเรียวจิกลงที่ลาดไหล่อย่างแรงเมื่อคุณครูขี้แกล้งกำลังใช้นิ้วหยอกล้อกับส่วนปลายแท่งร้อนของเขา ปากบางทีขบกัดโดยอัติโนมัติเป็นเวลานานจนเลือดห้อ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความอึดอัดช่วงล่างแต่บ๊อบบี้กลับมองว่าคนตัวเล็กตรงหน้าช่างยั่วใจเขาเหลือเกิน มือหนาขยับรูดแท่งร้อนเร็วขึ้นจนมีน้ำซึมออกมาที่ส่วนปลาย และขยับอีกสองสามครั้งน้ำคาวสีขุ่นก็ออกมาจากร่างกายคนตัวเล็ก
กายบางหอบจนตัวโยนเมื่อปลดปล่อยความอึกอัดได้สำเร็จ แต่คิดว่าบ๊อบบี้จะหยุดเพียงเท่านี้หรอ? ไม่มีทาง
ก็เขายังไม่ได้ปล่อยออกมาสักครั้งเลยนะ
ร่างสูงอุ้มเจ้าชายของโรงเรียนตรงไปยังห้องนอน เสียงหอบหายใจที่ดังอยู่ข้างหูนั้นเหมือนกับเพลงอะครูสติกสำหรับบ๊อบบี้ ยได้ฟังเพียงหนึ่งครั้งก็ยิ่งอยากฟังอีกลายๆครั้ง
เขาเสพติดยุนฮยอง
“โอ๊ย!” นิ้วยาวที่สอดเข้าที่ช่องทางหลังโดยไม่ทันตั้งตัวของร่างโปร่ง เสียงหวีดร้องดังขึ้นทัน บ๊อบบี้คงไม่ได้สนใจ ร่างกายยุนฮยองตอบสนองโดยการตอดรัดนิ้วของแน่นจนแทบจะแตกหายไป คงจะดีกว่าแน่ๆถ้าเอาของๆเขาใส่เข้าไป
นิ้วที่สองถูกสอดเพิ่มเข้าไปที่เดิม การตอบสนองของยุนฮยองยังคงเหมือนเดิม ตอดรัดแน่นเสียจนแทบบ้า สองนิ้วยาวขยับเข้าออกช้าๆจนช่องทางเริ่มปรับตัวได้นิ้วที่สามถูกแทรกเข้าไปทันที ขนาดของช่องทางหลังขยายมากขึ้นจนบ๊อบบี้รู้สึกว่ามันพร้อม เขาถอนนิ้วออกก่อนจะยกขาเรียวเกี่ยวเข้ากับเอวสอบ แล้วกดส่วนหัวของแท่งร้อนที่ใหญ่และแข็งขืนเข้าไป ไร้ซึ่งบทสนทนา เพียงสอดเข้าไปได้แค่ส่วนหัวยุนฮยองกรีดร้องออกมาดังโดนเข็มทิ่มแทงร่างกาย
ก็เข็มนั่นแหละยุนฮยอง
แต่ใหญ่กว่าปกตินิดเดียว...
เสียงครางต่ำของบ๊อบหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
แรงตอดรัดของยุนฮยองมันทำให้เขารู้สึกดี ขยับเอวกดลงไปทีละนิดจนสุด
แล้วเริ่มขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ เสียงหวานครางออกมาไม่มีหยุดพัก
ใบหน้าเจ้าตัวเชิดขึ้นพร้อมกับเหงื่อที่ผุดพรายตามโครงหน้าได้รูป
ร่างสูงส่งมือหนาลงบดขยี้ยอดอกที่ชูชันแข็งสู้มือเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
จังหวะขยับของเอวเริ่มถี่ขึ้นเมื่อความอึดอัดใกล้จะปล่อยออกมา
มือบางเลื่อนลงไปคว้าส่วนอ่อนไหวที่กลับมาแข็งขืนอีกครั้งแล้วสาวรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
ปากสีเชอร์รี่ถูกฟันขบกัดจนแทบจะไม่เห็นสีชมพู ไหนจะเสียงครางที่หลุดมาเป็นระยะ
สภาพยุนฮยองตอนนี้บ๊อบบี้พูดได้เลยว่าโคตรจะเซ็กซี่
“เรียกชื่อฉันสิยุนฮยอง” เสียงห้าวเอ่ยคำสั่งออกมา
“จีวอนนา... จีวอนนา..”
“พร้อมกันนะคนดี” ร่างสูงขยับเอวเข้าออกด้วยความถี่ที่มาก กระตุกเกร็งสองสามครั้งก็ปล่อยของเหลวสีขุ่นเข้าตัวยุนฮยอง และปริมาณที่มีมากทำให้ของเหลวนั้นไหลย้อนออกมาตามซอกขาเรียว ทางด้านยุนฮยองก็ปล่อยออกของเหลวออกเลอะหน้าท้องบางเช่นกันก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากกิจกรรม
ร่างสูงล้มตัวนอนข้างกายเล็กพลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายบางไว้ให้ความอุ่น มือซนคว้าเอวบางเข้ามาชิดตัวก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู
“สอบได้ที่หนึ่งแน่ๆ ซงยุนฮยอง ฝันดีนะครับคนเก่ง” รู้ทั้งรู้ว่าคนข้างกายคงไม่มีสติที่จะรับรู้แน่แต่บ๊อบบี้ก็ยังคงอยากจะพูดมันออกไป
“รักนะครับ นักเรียนของผม”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น